پیروزی مقابل سوریه در شرایطی به دست آمد که سرمربی تیم ملی نتوانست قبل از این بازی نه با بازیکنان خود روبرو شود و نه حتی روی نیمکت حاضر.
به گزارش ورزش سه زیستن در عصر سیطره کرونا ویروس، دیگر ما را به شرایط عجیب در فوتبال نیز عادت داده است. وگرنه مگر می‌شد روزی روزگاری تیمی برای یک بازی نه تنها سرمربی خود را روی نیمکت نداشته باشد بلکه بدون هیچ محدودیت انضباطی حتی نتواند با بازیکنان خود در رختکن و در تمرینات قبل از بازی صحبتی کند. اما این اتفاق در مورد اسکوچیچ و تیم ملی ایران افتاد و خوشبختانه با برد مقابل سوریه امتیازی به خاطر این وضعیت عجیب از دست ندادیم.
اما سوال مهم این است که آیا با این شرایط می‌توان این برد را به نام اسکوچیچ نوشت و یا اینکه همصدا با برخی منتقدان او، برد مقابل سوریه را نتیجه تلاش فردی بازیکنان دانست. همچنان که برخی در دور قبل اصرار بر این داشتند که برد مقابل بحرین و عراق را بیشتر نتیجه نبوغ بازیکنان بدانند تا درایت سرمربی.
در فوتبال امروز که بازی‌های ملی در زمان‌های مشخص و محدود انجام می‌شود و تیم های ملی ۴۸ ساعت قبل از هر بازی عملا بازیکنان خود را در اختیار می‌گیرند، مربیگری در تیم‌های ملی، متد و دیسیپلین متفاوتی را نسبت به مربیگری در باشگاه‌ها طلب می‌کند. در بازی‌های ملی شاید مهمترین هنر و وظیفه یک مربی انتخاب مناسب یازده بازیکن در قالب یک سیستم مشخص برای هر بازی باشد وگرنه فرصت چندان زیادی برای تمرین تاکتیکی وجود ندارد مگر اینکه بازی‌ها به صورت متمرکز و تورنمنت گونه برگزار شود. تاکتیک و استراتژی بازی نیز با گذشت زمان و انجام بازی‌های متعدد در ذهن بازیکنان جا انداخته می‌شود.
